Na 7 jaar zonder een album onder zijn eigen naam is bassist Hugo Carvalhais weer terug met een nieuw album “Ascetica”. Carvalhais is een van de grootste talenten in de Portugese jazzscene, hij maakte 3 internationaal enthousiast ontvangen albums, Nebula, Particle en Grand Valis, allen op Clean Feed Rec. met topmuzikanten als Tim Berne, Emile Parisien, Mário Costa en Gabriel Pinto.

Op dit album horen we Hugo Carvalhais op contrabas en elektronica, Emile Parisien op sopraansax, Ludas Mockunas op tenorsax en klarinet, Fábio Almeida op altsax en fluit, Gabriel Pinto op piano, orgel en synthesizer en Mário Costa op drums. Dit is het vierde deel van wat een vijfdelige serie moet worden “Nebula” ging over het immens grote en verscheen in 2010, in 2012 verscheen “Particle” over het oneindig kleine en weer drie jaar later kwam “Grand Valis” over de aard van de werkelijkheid als iets dat op zichzelf staat of een mentale constructie. Tot zover het cd boekje, het zegt eigenlijk niets over de muziek en daar gaat het toch om. Op al zijn albums gebruikt Carvalhais dezelfde kerngroep van muzikanten die mede daardoor elkaar uitstekend aanvoelen en aanvullen.

De muziek kan worden ingedeeld bij de avant garde jazz maar dan wel de minder extreme variant want er is wel degelijk sprake van melodie en structuur. Zo is het altijd genieten van het fraaie spel van Emile Parisien op zijn sopraansax, helder en melodieus. Gabriel Pinto verrast met zijn kristal heldere pianospel en ook Liudas Mockunas en Fábio Almeida op respectievelijk tenor- en altsax weten te overtuigen. Duidelijk is dat Carvalhais de leider is, hij gaat de anderen vaak voor met zijn sonore basgeluid, mooi om te horen. Er is ook elektronica te horen maar gelukkig met mate.

De titels zoals ”Organum”, “Neural Flanders” of “Arcanorum” doen nogal pretentieus aan, maar bij moderne kunst zijn titels ook maar arbitrair. Hier en daar is er sprake van nogal duistere klanken zoals in “Amethist Shot ”met Pinto op orgel en synthesizer en Ayleriaans saxspel van Mockunas, voortgestuwd door rake klappen van Costa, een van mijn favoriete nummers op dit album. Een album dat een paar luisterbeurten nodig heeft maar dan valt alles op zijn plek en is het toch genieten van de fantasierijke wereld van Hugo Carvalhais en zijn collega’s.

Jan van Leersum.